kategoria : Fanfiction / Książki / Joanne Kathleen Rowling

Najmłodsze lata Harry'ego Pottera - część I

a u t o r :    Yoasia

w s t ę p :   

W ksiazkach Rowling jest wielka luka między przyniesieniem Harry'ego do Dursley'ów, a jego pobytem w szkole. Postaram się to uzupełnić.

u t w ó r :

Był zwykły poranek. Petunia Dursley jak zwykle wstała o 6.00 rano. Jak zwykle powlekła się do łazienki, skąd jak zwykle wyszła po chwili ubrana i odświeżona. Następnie jak zwykle poszła do kuchni aby jak zwykle przygotować śniadanie.
Usłyszała dzwoenk roweru. Najwyraźniej jak zwykle gazeciarz przywiózł gazetę. Otworzyła drzwi.

Nieludzki wrzask zbudził Vernona i Dudleya Dursley'ów o 6.30 rano. Brzmiał on jak "Vernon! Coś... Ktoś tu jest!". Zbudził on też małego Harry'ego Pottera - Chłopca, Który Przeżył.

Vernon uznał, że skoro został obudzony - chociaż w tak nieludzki sposób - powinien wstać. Ubrał się i zszedł powoli do kuchni.
Czekała tam Petunia Dursley, z zawiniątkiem na ręku. Vernon uznał, że jest to jego syn Dudley i nachylił się, by go pocałować. Petunia jednak szybko odsunęła zawiniątko z zasięgu ust Vernona.
- Co jest? - zdenerwował się Vernon.
- To nie nasze dziecko. Potterowie zginęli wczoraj i zostawili nam to - wskazała z obrzydzeniem wnętrze zawiniątka - by się tym zaopiekować.
- Nie mają żadnej innej rodziny?
- Tego chłopca nie zosatwił nikt z policji, czy pogotowia. Potterowie zginęli w ICH sposób, i to jeden z NICH zostawił go tutaj.
- Nie można jakoś go oddać?
- W liście - wskazała zwitek papieru - napisali, że oni wiedzą WSZYSTKO. Jeśli wyrzucimy chłopaka, ONI tu przyjdą.
- Dobrze. Wychowamy go, ale wyplenimy z niego wszystkie te bzdury. Nikt nie wie, i nikt się nie dowie, ze mamy - mieliśmy - w rodzinie CZARODZIEJA - wymówił to słowo, jakby było określeniem najgorszych ludzi na świecie.
Dudley zaczał płakac w swoim pokoju. Petunia pobiegła do niego. Vernon stał, gniotąc w dłoni list. On juz wie, jak sobie poradzić z takimi "czarodziejami". Czarodziej! Magicy umieją tylko oszkiwać. Zjmie się młodym Potterem.
O, tak.